Γράφει η Λένα Παπαντώνη
«Η κάλπη είναι γκαστρωμένη» έλεγε κάποτε, σοφά, ο Χαρίλαος Φλωράκης, εννοώντας ότι συχνά κρύβει εκπλήξεις και επομένως το αποτέλεσμά της δεν μπορεί να προδικάζεται. Ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών ήρθε να τον δικαιώσει εκεί που όλοι μας-εμού μη εξαιρουμένης-θεωρούσαμε ότι η επικράτηση Αγοραστού θα ερχόταν εύκολα ή δύσκολα. Και η αλήθεια είναι ότι παρά την αρχική έκπληξή μας- μεγαλύτερη για εμάς τους Τρικαλινούς λόγω και της, απρόσμενης, ήττας Μιχαλάκη -με μια περισσότερο ψύχραιμη, δεύτερη ματιά μάλλον ερμηνεύεται. Η πρώτη κάλπη χαρακτηριζόταν σε σημαντικό βαθμό από την προσωπική υποχρέωση. Κάθε ψηφοφόρος είχε κάποιον «δικό» του που του ζητούσε μετ’ επιτάσεως στήριξη δια της ψήφου. Όταν ο παράγων αυτός έφυγε από τη μέση, όταν ξεμπέρδεψε με απλά λόγια από την πίεση του φίλου, συγγενή κλπ, είτε αδιαφόρησε για τη διαδικασία απέχοντας-κάτι που στέρησε μεγάλο αριθμό ψήφων από τον ,απερχόμενο πλέον, περιφερειάρχη-ή βρήκε την ευκαιρία να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του για τα όσα είχανε προηγηθεί με τις πλημμύρες. Μια δυσαρέσκεια μάλιστα που μάλλον εντάθηκε εξαιτίας της απαράδεκτης λεκτικής βίας από πλευράς κυβερνητικών στελεχών έναντι των ψηφοφόρων.
Φαίνεται ότι τα συνοδευόμενα από εκβιαστικά διλλήματα υπουργικά τελεσίγραφα και η –παντελώς ακατανόητη και αδικαιολόγητη-επιλογή του πρωθυπουργού να συμπεριφερθεί ως παλαιάς κοπής κομματάρχης περιφερόμενος από πόλη σε χωριό προκειμένου να στηρίξει τους «δικούς» του υποψηφίους-και αυτό 3 μόλις μήνες μετά τη δημόσια δέσμευση ότι θα αποτελέσει τον πρωθυπουργό όλων των Ελλήνων-είχε τα ακριβώς αντίθετα του προσδοκώμενου αποτελέσματα. Έτσι αντί να ευνοήσει τους εκλεκτούς της κυβέρνησης διέγειρε αντανακλαστικά που οδήγησαν στην αποστολή ενός πρώτου, εδώ και καιρό, προειδοποιητικού μηνύματος προς την πλευρά της.
Αυτό φάνηκε γενικά όπου υπήρξε 2ος γύρος ειδικά όμως εδώ, όπως το ζήσαμε εκ του σύνεγγυς, τόσο η εικόνα του κ. Αγοραστού το βράδυ των εκλογών, και τις ημέρες μετά, όσο και η αήθης δήλωση «στήριξης» Αυγενάκη τον καταδίκασε στην ήττα μετά από 12 χρόνια.(Για κάποιους συνετέλεσε και η «να σε κάψω Γιάννη να σ αλείψω λάδι» δημόσια σοσιαλμιντιακή ανάρτηση Παπαστεργίου την παραμονή των εκλογών αλλά ας μην ρίξουμε επιπλέον αλάτι στην πληγή…).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάντως έχουμε πλέον εισέλθει σε μια νέα εποχή και με δεδομένες τις εξαιρετικά δυσμενείς-έως απόλυτα ζοφερές-συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για την περιοχή μας το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε καλή επιτυχία στον νέο περιφερειάρχη και την ομάδα του. Οι μηδενισμοί είναι εντελώς λανθασμένοι οπότε οφείλει-όπως όλοι μας-να αναγνωρίσει τα θετικά της προηγούμενης διοίκησης και πάνω σ αυτά να χτίσει. Τα όποια λάθη από την άλλη δέον είναι να χρησιμεύσουν ως παραδείγματα προς αποφυγή και αφετηρίες βελτίωσης και όχι ως άλλοθι νέων αποτυχιών. Και οι απερχόμενοι από την μεριά τους καλά θα κάνουν να μετουσιώσουν σε πράξη όσα δήλωναν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και να σταθούν έμπρακτα στο πλευρό της νέας αρχής προσφέροντας τις γνώσεις και την εμπειρία που έχουν αποκομίσει. Η Θεσσαλία το χρειάζεται όσο η έρημος το νερό!
Δυστυχώς όμως – και υπό την συνθήκη πως όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι αληθή και όχι fake news- η κίνηση του απερχόμενου περιφερειάρχη να παγώσει τα αντιπλημμυρικά έργα την επαύριο της ήττας του δεν προοιωνίζεται συνεργασία αλλά μάχη χαρακωμάτων. Και σε μια τέτοια περίπτωση η μικροπρέπεια και η προσωπική εμπάθεια το λιγότερο που θα κάνει είναι να αμαυρώσει την πρότερη θετική ιστορία και να σπιλώσει το όποιο έργο έχει προηγηθεί. Το μείζον όμως είναι ότι θα έχει θυσιάσει τις ζωές όλων των Θεσσαλών στο βωμό της προσωπικής εκδίκησης.
