Γράφει ο Σωτήρης Κύρμπας
Ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν δεν είναι ίδιοι! Επικαλούμαι το προφανές μόνο και μόνο για να απαντηθεί το α-πολίτικο επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο “όλοι ίδιοι είναι”, προκειμένου να δικαιολογηθούν δεύτερες, μύχιες σκέψεις, για υπερψήφιση κάθε τυχάρπαστου που ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας: Αφού όλοι ίδιοι είναι γιατί να μην ψηφίσω τον τάδε (που δεν πρόκειται να κυβερνήσει) ή να μην ψηφίσω καν …για να τους δείξω εγώ!
Την επομένη των εθνικών εκλογών στην Ελλάδα κάποιοι αναλυτές θα ασχοληθούν για μια-δυο μέρες με το ποσοστό της αποχής, κάποια ειδησεογραφικά μέσα θα αναφερθούν στο θέμα κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την μη συμμετοχή των πολιτών στις δημοκρατικές διαδικασίες και μετά το θέμα θα ξεχαστεί (μέχρι τις επόμενες εκλογές).
Ανεξαρτήτως όμως των επιδόσεων των κάθε λογής “αντί”, ο καταλληλότερος διαχειριστής ή ο λιγότερο κακός κυβερνήτης θα υπερψηφιστεί από την μεγάλη πλειοψηφία των συμμετεχόντων. Πολύ θα θέλαμε να επικρατούσε αυτός που έχει όραμα και τα κατάλληλα εργαλεία για ένα καλύτερο μέλλον, περισσότερο ορθολογικό, ένα μέλλον που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών, αλλά πού καιρός για τέτοια…
Επί τω προκειμένω:
Η τραγωδία στα Τέμπη (αλλά και η υπόθεση των υποκλοπών) έδειξαν πως η Νέα Δημοκρατία έπιασε… ταβάνι. Παρόλο που το προηγούμενο διάστημα έκανε σημαντικά βήματα ερχόμενη σε σύγκρουση με τον ανορθολογισμό των αντιεμβολιαστών, αντιμετώπισε αποτελεσματικά την υβριδική επίθεση στον Έβρο, απάντησε στην τουρκική επιθετικότητα ενισχύοντας εξοπλιστικά (και διπλωματικά) την χώρα, απέτυχε να υπερβεί το παλαιοκομματικό μεταπολιτευτικό μοντέλο που θέλει ανίκανους σε θέσεις κλειδιά μόνο και μόνο γιατί είναι “δικοί μας” και το οποίο χαρακτηρίζει αρκετές όψεις του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος.
Αλλά και στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ τα πράγματα καθόλου καλύτερα δεν είναι. Τα κόμματα αλλά και οι επικεφαλής τους είναι βασικοί εκφραστές του μεταπολιτευτικού μοντέλου και που αδυνατεί να ανταποκριθεί στην ανάγκη εξορθολογισμού της χώρας: Ιδεοληπτικοί της κακιάς ώρας, παιδιά του κομματικού σωλήνα, με μόνη ειδίκευση τις εσωκομματικές ίντριγκες, την μικροπολιτική και την επικοινωνία. Οι μεν εθισμένοι στην λασπολογία του Βαξεβάνη ή στο “θα σας τελειώσουμε” του Πολάκη, ο δε Ανδρουλάκης που μας καλεί να ψηφίσουμε πρωθυπουργό που ακόμη δεν γνωρίζουμε, μας αποδεικνύουν πως είναι ξένοι με τις ανάγκες της κοινωνίας και πως εξακολουθούν να αποτελούν τον σκληρό πυρήνα ενός πολιτικαντισμού (κρατισμού) που επίσης συνετρίβη στα Τέμπη.
Για να επανέλθουμε πάντως στους “όλοι ίδιοι είναι” και οι οποίοι εν πολλοίς ταυτίζονται με το “ρώσικο κόμμα” που θέλει να διασπείρει χάος και σύγχυση μέσα στην Ευρώπη: Η επαναφορά αυτού του θλιβερού θιάσου στην διακυβέρνηση της χώρας θα ήταν η καλύτερη δυνατή εξέλιξη για την Τουρκία που δεν θέλει την Ελλάδα να εξοπλίζεται, να θωρακίζεται διπλωματικά και να αντιστέκεται στις αξιώσεις της.
