Για κάποιους ανθρώπους πιστεύουμε πως ποτέ δεν φεύγουν από τη ζωή μας. Όμως ο αδυσώπητος χρόνος όλα τα αλλάζει και στο πέρασμά του προστίθενται συνεχώς απώλειες και απουσίες τις οποίες καλούμαστε να αποδεχθούμε και να τις διαχειρισθούμε όσο γίνεται πιο ανώδυνα.
Η απώλεια φίλων και συνεργατών στις δεκαετίες πλέον του επαγγελματικού και μη βίου είναι πολλές. Μία από τις πιο πρόσφατες, την οποία ακόμη δεν θέλω να αποδεχτώ είναι και αυτή του Χρήστου Παπαπολύκαρπου με τον οποίο είχαμε δημιουργική συνεργασία επί δεκαετίες και στο πλαίσιο αυτής αναπτύχθηκε και μία θερμή φιλία και αλληλοεκτίμηση.
Πολλές φορές ο Χρήστος ερχόταν στα γραφεία του «διαλόγου» όχι μόνο για να μας φέρει κάποιο άρθρο του ή σχόλιο αλλά και φορτωμένος με «καλούδια» δικής του παραγωγής, κυρίως κρασί, τσίπουρο και σταφύλια από το αγαπημένο του χωριό, τα Μεγ. Καλύβια.
Μία από τις επισκέψεις του ήταν πριν δύο χρόνια, στις 20-9-2021 πριν ακόμα απελευθερωθούμε από τις μάσκες και ήρθε κρατώντας ένα όμορφο πλεκτό καλάθι γεμάτο σταφύλια, θέλοντας να δώσει στο δώρο του και μια πινελιά παράδοσης «όπως γινόταν στα παλιά χρόνια», όπως μας είπε.
Η κίνησή του μας συγκίνησε και την απαθανατίσαμε και φωτογραφικά, χωρίς βέβαια να μπορούμε να φανταστούμε πως αυτός ο άνθρωπος που ήταν γεμάτος ενέργεια και όρεξη για προσφορά στον συνάνθρωπο θα έφευγε σε λίγο για πάντα από κοντά μας. Μάλιστα μου είχε πει:
-Μόλις τελειώσεις τα σταφύλια να μου δώσει το καλάθι για να σου το ξαναφέρω γεμάτο…
Χρήστο σου χρωστάω ένα… καλάθι ευχαριστώ για την φιλία σου και για την πολύχρονη ανιδιοτελή συνεργασία μας. Θα έχεις πάντα μια θέση στο πάνελ με τους ξεχωριστούς ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου.
Αιωνία σου η μνήμη.
Δημήτρης Κρούπης
