Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Είναι φορές που αρκούν κάποιες μικρές φράσεις, ελάχιστων λέξεων, για να ξεσκεπάσουν πικρές αλήθειες και κακόγουστα ψέματα. Ειδικά όταν αυτές οι μικρές φράσεις εκστομίζονται με ιδιαίτερο στόμφο αποσκοπώντας στην δικαιολόγηση άβολων καταστάσεων. Στην κατηγορία αυτή τοποθετώ την Βορίδεια ρήση «Εντυπωσιακά άτυχος ο Βόλος». Πάμε να το δούμε λιγάκι. Μιλάμε για μια πόλη που δέχτηκε-όπως και η υπόλοιπη Θεσσαλία- το βαρύ πλήγμα της κακοκαιρίας στις αρχές του Σεπτέμβρη. Στις 15 ημέρες που μεσολάβησαν είναι προφανές ότι δεν θα μπορούσαν να γίνουν σπουδαία πράγματα σε ότι αφορά την αντιπλημμυρική προστασία.( Θα μπορούσαν φυσικά να έχουν γίνει στην 4ετία του «άριστου επιτελικού κράτους» ή στη 12ετία του «τυφώνα Αγοραστού» -ειδικά μετά την εμπειρία του Ιανού-αλλά εκεί είχε ειπωθεί ότι «δεν ξοδεύουμε χρήματα για κάτι που συμβαίνει κάθε 400 χρόνια»).
Από την άλλη είναι εξίσου προφανές ότι ρέματα και ποταμοί που δεχτήκαν τεράστιο όγκο φερτών υλικών με συνέπεια να αλλοιωθεί η κοίτη τους θα μπορούσαν να καθαριστούν και να αποκατασταθούν, τουλάχιστον, στην προ Daniel εικόνα τους. Κάτι τέτοιο ωστόσο-όπως καταγγέλλεται και όπως προκύπτει από εικόνες των ημερών προ της νέας κακοκαιρίας- ουδέποτε έγινε. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό ευθύνεται για τη νέα καταστροφή ούτε πως αν είχε γίνει θα μπορούσε να την αποτρέψει ή να μειώσει την έκτασή της. Είναι όμως σαφές ότι θα έδινε ένα ισχυρό άλλοθι σε όσους κάνανε το «επιτελικό κράτος» και την «αριστεία» καραμέλα που πιπιλίζεται εδώ και μια πενταετία. Θα έστεκε αν μη τι άλλο ο ισχυρισμός ότι «πράξαμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό υπό την ασφυκτική πίεση του χρόνου αλλά…».
Στις δύσκολες στιγμές τελικά και δυστυχώς για όλους μας, προκύπτει πως η καραμέλα αυτή λιώνει εύκολα και με πικρή γεύση αφήνοντας τη θέση της στη μοιρολατρία, το υπερφυσικό, το μεταφυσικό και τις συμπαντικές συνωμοσίες. Διότι είναι εύκολο να αντικαταστήσεις λέξεις όπως «ευθύνη», «συντονισμός», «πρόληψη» με «ατυχία», «δυσμενείς συνθήκες», «σπάνια φαινόμενα» κλπ. Και αυτό να ισχύει μόνο όταν αφορά δικές μας υποθέσεις. Ουδεμία διάθεση έχω να δικαιολογήσω την προηγούμενη κυβέρνηση αλλά όσοι τώρα επικαλούνται τα παραπάνω υπήρξαν λάβροι στις υποθέσεις στη Μάνδρα και στο Μάτι όπου για πολλοστή φορά οι χρόνιες, δομικές παθογένειες του Ελληνιστάν οδήγησαν σε τραγωδίες. (Ναι, το ξέρω πως η a la carte προσέγγιση ίδιων καταστάσεων δεν αφορά μονάχα την νυν κυβέρνηση αλλά αποτελεί κύριο και σταθερό γνώρισμα της Ελληνικής πολιτικής σκηνή, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν με ενοχλεί κάθε φορά που το βλέπω.)
Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους και να μην μακρυγορούμε ατυχία είναι να σου πέσει στο κεφάλι η χελώνα που έφυγε από τα πόδια αετού, να χάσεις ένα ραντεβού επειδή έπεσες σε κίνηση, να σου σπάσει το τακούνι απ’ το νέο σου παπούτσι. Το να σου πνιγεί μια πόλη και να φλερτάρει με την ολική καταστροφή της δυο φορές σε δυο βδομάδες δεν είναι ατυχία. Όπως δεν είναι ατυχία να σου τρακάρουν δυο τρένα που κινούνται στα κουτουρού ή να σου καίγεται η Εύβοια ή ο Έβρος για 15 μέρες. Αυτά και κάθε τι ανάλογο είναι ο ορισμός της εντυπωσιακής αποτυχίας.
