Γράφει η Λένα Παπαντώνη
Σε άρθρο μου αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου είχα αναφέρει ότι το μεγάλο ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης από το εκλογικό σώμα της προσφέρει εκ των πραγμάτων μια περίοδο ανοχής και ως εκ τούτου η όποια κριτική θα γίνει-καλοπροαίρετα πάντα-αν και όταν χρειαστεί. Ε, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι αυτό το «αν και όταν» θα έρθει πριν στεγνώσει το μελάνι!
Διότι όσο και αν θέλεις να είσαι ήρεμη, όσο και αν θέλεις να δεις τις καταστάσεις με ψυχραιμία, λογική και αναλυτική διάθεση, είναι οι καταστάσεις που δεν σου το επιτρέπουν. Ζώντας στη Μεσόγειο είναι δεδομένο ότι οι πυρκαγιές θα είναι κομμάτι των καλοκαιριών μας. Το είχαμε και θα το έχουμε. Αυτό που δεν αντέχεται όμως είναι η αλληλουχία κάκιστων χειρισμών πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από αυτές. Εδώ και 5, τουλάχιστον, χρόνια- δηλαδή πριν τις εκλογές του 2019 που, κατά τους ισχυρισμούς της τότε αντιπολίτευσης και νυν κυβέρνησης, θα μας απαλλάσσαν από την «χειρότερη κυβέρνηση από συστάσεως Ελληνικού κράτους»- ακούγαμε για την ανάγκη ενός «επιτελικού κράτους» που θα αντιμετωπίζει άμεσα και καίρια οποιοδήποτε ζήτημα. Αντιλαμβάνομαι πως η ηλικία και η συσσωρευμένη εμπειρία μάς υπαγορεύει να οδεύουμε με μικρά καλάθια στην αγορά των κερασιών αλλά ήταν τόσοι και τόσο έντονοι οι ισχυρισμοί και οι επιχειρηματολογίες που έλεγες «δεν μπορεί, ένα ποσοστό να ισχύσει κάπως θα αλλάξει το πράμα».
Αλλαγή όμως δεν είδαμε, τουλάχιστον όχι επί το βέλτιστο. Δεν είναι δυνατό επί 4 χρόνια να μην υπάρχει μέριμνα για στοιχειώδη μέτρα πρόληψης. Δεν είναι δυνατό επί 4 χρόνια να μην υπάρχει ενίσχυση των μέτρων και μέσων αποτροπής και αντιμετώπισης. Δεν είναι δυνατό επί 4 χρόνια κάποιοι να κοιτούν την καρδάρα με το χυμένο γάλα και αυτοθαυμαζόμενοι να αλληλοσυγχαίρονται επειδή δεν ψόφησε η γελάδα-τουλάχιστον όχι ακόμη. Μετά την τραγική ιστορία στο Μάτι η μόνιμη επωδός σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά ήταν «ναι, αλλά δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα». ( Ωσάν οι γιγάντιες απώλειες σε φυσικό πλούτο- χλωρίδα και πανίδα- και σε περιουσίες, ιδιωτικές και δημόσιες, να είναι κάτι αμελητέο και ανάξιο λόγου). Έλα όμως που τώρα έχουμε ΚΑΙ θύματα. Αλλά δεν έχουμε τις ίδιες αντιδράσεις. Κανείς δεν θρηνεί, κανείς δεν ζητά δικαστήρια και κρεμάλες. Γιατί; Επειδή οι απώλειες μετράνε μόνο όταν αφορούν ομοεθνείς; Η ανθρώπινη ζωή άραγε έχει μικρότερη αξία όταν της προσάπτουμε τον χαρακτηρισμό της «λαθραίας»-πολλώ δε όταν, βολικά, της φορτώνουμε τις ευθύνες μας μετατρέποντάς την στον αποδιοπομπαίο τράγο;
Μέσα σε λίγες μέρες έχει κατακαεί ένα μεγάλο ποσοστό της χώρας αλλά καμία ευθύνη κρατική. Καμία! Το μόνο που ακούμε από, λαλίστατα κατά το πρόσφατο παρελθόν, επίσημα χείλη είναι οι φράσεις «κλιματική αλλαγή», «ασύμμετρες καταστάσεις», «υβριδικός πόλεμος» . Κλιματική αλλαγή που με ένα μαγικό τρόπο από ολόκληρη τη Βαλκανική αφορά μόνο στην Ελλάδα. Όχι στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στη Σερβία, στην Αλβανία. Μόνο εμείς έχουμε το «προνόμιο» να καιγόμαστε λόγω κλίματος. Ούτε καν η Νότια Ιταλία. Και όλα, εντελώς μαγικά πάλι, ξεκινάνε από «ξένα κέντρα» την εμπλοκή των οποίων ΘΑ αναζητήσει η ΕΥΠ. Η οποία, προφανώς, δεν είχε το χρόνο να το πράξει νωρίτερα ώστε να τα προλάβει διότι ήταν απασχολημένη με παρακολουθήσεις Ελλήνων πολιτών. (Ή μήπως επειδή μέχρι πρότινος δεν συνορεύαμε με κακούς γείτονες που επιβουλεύονται την τάξη και την ασφάλειά μας και η δύσκολη γειτνίαση προέκυψε απρόσμενα φέτος το καλοκαίρι;) Και ειλικρινά αναρωτιέμαι, η διακίνηση των σεναρίων περί εμπλοκής ξένου παράγοντα συνιστά στο μυαλό τους δικαιολογία και όχι περιγραφή μιας χώρας ξέφραγο αμπέλι στην οποία οι μυστικές υπηρεσίες κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου; Βρέθηκε όμως η λύση. Εκκενώσεις. Το 112 είναι πλέον ό,τι το πιπέρι για τα λάχανα και η συγγνώμη για το φιλότιμο. Αφ’ ενός το ρίχνουμε όπου μπορούμε και αφ’ ετέρου η ανακάλυψή του κατέστησε την κρατική ευθύνη εξαφανισμένο είδος. Η μόνη λογική στην ύπαρξή του εν τέλει είναι για να γνωρίζουμε έγκαιρα ποιες περιοχές πρόκειται να πληγούν από οιαδήποτε καταστροφή.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ειδικά στην περίπτωση της Αλεξανδρούπολης ο τραγέλαφος ξεπέρασε τα όρια. Λίγες μόνο μέρες από τη φωτιά στην Αγχίαλο που- εντελώς αδικαιολόγητα έως ποινικά κολάσιμα-έθεσε σε κίνδυνο ζωτικής σημασίας στρατιωτική μονάδα- χωρίς επίσης να αναληφθεί η παραμικρή πολιτική ευθύνη- φτάσαμε να κινδυνεύει το μεγαλύτερο νοσοκομείο μιας ολόκληρης –και δη εθνικά ευαίσθητης-περιφέρειας και οι ασθενείς να περιφέρονται δεξιά, αριστερά και να ρίχνονται-σχεδόν κυριολεκτικά-στη θάλασσα (πάλι καλά σε πλοίο). Ναι, ομολογουμένως επιτυχής η εκκένωση χάρη στις, πραγματικά ηρωικές, προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού και μόνο. (Προσωπικό το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, τώρα χειροκροτούμε αλλά, λογικά, θα δείρουμε σε πρώτη ευκαιρία-ό,τι δηλαδή έγινε και κατά τη διάρκεια της πανδημίας). Αλήθεια, η εκκένωση ενός νοσοκομείου συνιστά επιτυχία και λόγο πανηγυρισμού ως σχέδιο δράσης; Είναι δυνατό να φτάνουμε στο σημείο να θέτουμε σε κίνδυνο τη ζωή των ασθενών και αντί ντροπής και συγγνώμης να προσπαθούμε να κάνουμε τη νύχτα μέρα; (Το ανάποδο πάντως επετεύχθη αφού η μέρα έγινε νύχτα με τους καπνούς κάτι που ζήσαμε και εμείς εδώ στα Τρίκαλα, παρά την απόσταση).
Και φυσικά όταν ο παραλογισμός γίνεται κοινός τόπος η γιγάντωσή του είναι νομοτελειακά το επόμενο στάδιο. Κάπως έτσι αφού βρήκαμε ενόχους στο πρόσωπο των μεταναστών-των «λάθρο» για να μην ξεχνιόμαστε- αμολήθηκαν τα μαντρόσκυλα για να τους μαζέψουν. Τα οποία μαντρόσκυλα είναι μετανάστες πρώτης γενιάς, που ζούνε τόσα χρόνια υπό τους ήχους του «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ Αλβανέ» και οι οποίοι μάλλον εισήλθαν επίσης παράτυπα πριν κάποια χρόνια αλλά τώρα βγήκανε παγανιά για να σώσουν την πατρίδα από τους ξένους εισβολείς. Και όλα αυτά με την προτροπή εκλεγμένων βουλευτών-όχι της κυβερνώσας παράταξης πάντως αλλά των Χριστιανοκάπηλων πωλητών κηραλοιφών-και υπό την διακριτική ανοχή/σιωπηρή αποδοχή των υπολοίπων. Με το αλαλάζων πλήθος να παραληρεί υπέρ της σταύρωσης των ενόχων και να βαφτίζει το λιντσάρισμα «Συνταγματικό δικαίωμα υπεράσπισης της χώρας έναντι του ξένου κινδύνου».
Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν στη χώρα λίγο μετά τις εκλογές που εμπέδωσαν-υποτίθεται- το αίσθημα ασφάλειας. Στη χώρα που διέσχισε πριν 10 μέρες μια πομπή δολοφόνων-χούλιγκαν, με σχέδιο να σκοτώσει κόσμο στο κέντρο της πρωτεύουσας και όλα αυτά «υπό το διακριτικό βλέμμα» της αστυνομίας. Στη χώρα που όλα καμώνονται ότι είναι κάτι άλλο. Τα φορτηγάκια ασθενοφόρα, τα πλοία νοσοκομεία και οι υπάλληλοι των πολιτικών γραφείων δημοσιογράφοι. Διότι ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας τα πλυντήρια δουλεύουν στο φουλ. Ακούω και διαβάζω για κρατικό μηχανισμό που αντιδρά με αμεσότητα και συνέπεια και ψάχνω να δω που βρίσκομαι. Γεωγραφικά και επαγγελματικά. Ακούσαμε μέχρι και για «οπισθοδρομούσες» πυρκαγιές που πάνε κόντρα στον άνεμο! Είτε φυσάει, είτε όχι δηλαδή η δικαιολογία είναι έτοιμη και η ευθύνη είναι αλλού. Μονά ζυγά δικά μας! Το μεροκάματο να βγαίνει και το λειτούργημα ας πάει στο διάολο. Βοήθειά μας…
