Η ταχεία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζεται και στο μετεκλογικό τοπίο, συμπαρασύρει και το ΠΑΣΟΚ που δείχνει ναρκωμένο
(Διονύσης Σαββόπουλος, 1989)
Όταν στα 1989 κυκλοφορούσε το συγκλονιστικό άλμπουμ “Το Κούρεμα” όπου συμπεριλαμβάνονταν και το τραγούδι “Η αποτυχία της Αριστεράς”, οι στίχοι του οποίου ξεκινούσαν με τον τίτλο του σημερινού άρθρου, ο Διονύσης Σαββόπουλος επεδίωκε να στηλιτεύσει την τότε ΠΑΣΟΚική καμαρίλα (αλλά και τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου) που είχε βουτηχτεί μέχρι το λαιμό σε σκάνδαλα διαφθοράς με κορυφαίο αυτό του “Κοσκωτά”.
Πού να φανταζόταν ο μεγάλος μας βάρδος πως οι στίχοι του αυτοί θα γίνονταν απτή και απόλυτη πραγματικότητα 34 χρόνια μετά, δηλαδή στα σημερινά ελληνικά πολιτικά δρώμενα…
Τα όσα (δεν) διαδραματίζονται στον χώρο της Κεντροαριστεράς στα Τρίκαλα επιβεβαιώνουν απολύτως αυτή την οδυνηρή πραγματικότητα: Στον Δήμο Τρικκαίων, όπου όπως προ μηνός περιέγραφα, δίδονταν μεγάλη ευκαιρία να διεκδικηθεί η δημοτική αρχή μετά την υπουργοποίηση (και αποχώρηση από τα αυτοδιοικητικά πράγματα) του Δημήτρη Παπαστεργίου, δεν έχει εμφανιστεί υποψήφιος δήμαρχος και ούτε βέβαια συνδυασμός που να αντιπαρατεθεί επάξια την σημερινή δημοτική αρχή. Και αυτό δέκα ημέρες πριν την καταληκτική ημερομηνία (31 Αυγούστου) για την κατάθεση και έγκριση των συνδυασμών για τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές!
Στις (ελάχιστες) πολιτικές συζητήσεις εν μέσω θέρους όλοι σχεδόν επιρρίπτουν τις ευθύνες αυτής της ανυπαρξίας στα πρόσωπα του τοπικού Κεντροαριστερού χώρου, τα οποία βεβαίως έχουν μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την κατάντια.
Όμως το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο:
Ο εναγκαλισμός και η εν πολλοίς συμπόρευση της Κεντροαριστεράς τα προηγούμενα χρόνια με τον εθνομηδενιστικό ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που η ελληνική κοινωνία είχε ξεπεράσει την μεταπολιτευτική ιδεολογία του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, το ΠΑΣΟΚ μην έχοντας διαφορετικό όραμα αρκέστηκε να τον ανταγωνίζεται όσον αφορά την διεκδίκηση της δεύτερης θέσης στο κοινοβούλιο. Η αποτυχία της επίτευξης αυτού του στόχου (που χρεώνεται στον Νίκο Ανδρουλάκη) όχι μόνο απογοήτευσε το εναπομείναν κοινό του που με κάθε τρόπο επιθυμούσε να απαγκιστρωθεί και να… ξεμπερδεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οδήγησε και τα τελευταία σοβαρά και πατριωτικά στελέχη του σε συνεργασία με την κυβέρνηση Μητσοτάκη (Φλωρίδης κ.ά.).
Το δυστύχημα είναι ότι και μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις (και του σαφέστατου εκλογικού αποτελέσματος) δεν φαίνεται να έχει αλλάξει τακτική: Αντί να φέρει το ΠΑΣΟΚ την δική του πολιτική ατζέντα στα ζητήματα της άμυνας, της δημογραφίας, των μεταναστών, της ελληνικής ιστορικής παράδοσης, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και πολλών ουσιωδώς καίριων θεμάτων, αναλώνεται στο να ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την αντιπολιτευτική οξύτητα σε κάθε ατύχημα, πυρκαγιά ή χουλιγκανική δολοφονία.
Επιπλέον, και αυτό είναι το δραματικότερο για την Κεντροαριστερά, η απουσία πολιτικού λόγου και προτάσεων στα φλέγοντα θέματα της ελληνικής πραγματικότητας (άμυνα, δημογραφία, μεταναστευτικό, παραγωγική ανασυγκρότηση) “διευκολύνει” τα ακροδεξιά σχήματα. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως στα τοπικά δημοτικά μας πράγματα είναι πιθανότερη η ύπαρξη συνδυασμού από αυτούς τους χώρους παρά από τους πάλαι ποτέ “αριστερούς”.
Έτσι, η ταχεία κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεχίζεται και στο μετεκλογικό τοπίο, συμπαρασύρει και το ΠΑΣΟΚ που δείχνει ναρκωμένο.
Εν κατακλείδι το πολιτικό θέμα δεν είναι τι λέει κανείς, αλλά τι κάνει: Και σε αυτό τον τομέα έχει αποτύχει σύμπασα η Αριστερά…
